In the desert you can't remember your name..

Terwijl jullie in Nederland jullie kater van koninginnenach aan het uitslapen waren, over een vlooienmarkt liepen of oranjetompoezen van de Hema aan het eten waren, stonden wij op 4200 meter hoogte in een kou van min 5(!) naar omhoogspuitend water te kijken. We zijn vandaag namelijk naar de Tatio geizers geweest. Dit is 1 van de drie bekenste thermal fields op de wereld, de andere twee zijn YellowStonepark in Amerika en nog 1 in Nieuw-Zeeland. En dit zijn de hoogstgelegen geizers ter wereld, ze liggen namelijk boven de 4000 meter! We waren in alle vroegte opgestaan, om half 4 's nachts (een tijd waarop je normaal op 29 maart nog ergens staat te dansen met een biertje of oranjebitter in je hand). De tour vertrok namelijk om 4 uur 's ochtends, om tussen 6 en 7 daar aan te komen, want omdat dat het koudste moment van de dag is, zijn de geizers dan het spectaculairst... De weg er heen was geen pretje, het was een onverharde weg met heel veel kuilen en hobbels en scherpe bochten, gelukkig kende onze gids de weg heel erg goed, hij kende elke bocht, elke kuil en elke hobbel en hij had er heel veel plezier in om alle kuilen en gaten te ontwijken, hij zag het als een soort computerspelletje :p (hij had wel door dat hij hier niet op reset kon drukken als er iets mis zou gaan, gelukkig). En de gids vond het leuk om alternatieve weggetjes te berijden (deze waren wel flink bereden), volgens hem waren deze weggetjes beter dan de 'grote' weg, maar hier lagen allemaal grote stenen en af en toe schrokken we op van een harde knal tegen de onder kant van de auto, gelukkig is er niks verkeerd gegaan. Om 6 uur kwamen we bij de geizers aan, maar het was toen nog pikkedonker! Je zag alleen een heel klein beetje rook van de geizers en het was zoooo koud! We hielden daar in die kou voor de schimmen van de geizers ons ontbijt (met heerlijk warme koffie :)). Langzaam aan begon het wel lichter te worden, we gingen een stukje rijden en om een uur of kwart voor 8 gingen we de auto uit om over het geizerveld te lopen. Dat was wel leuk! De gids ging nog allemaal dingen vertellen over de geizers. Bijvoorbeeld dat deze geizers niet de lucht in spuiten, zoals je verwacht bij geizers, maar eigenlijk meer omhoog dampen. Dat komt omdat in de grond allemaal verschillende lagen zijn die zigzaggend over elkaar heen gaan en daardoor is er voor het water geen rechtpad omhoog, maar zigzagt het omhoog. Tegen de tijd dat het dan aan het oppervlak komt heeft het al wat van de druk verloren waardoor het niet zo omhoog spuit. Er waren allemaal plekken waar geizers omhoog spuiten, kleine waterpoeltjes met kokend water en gaten in de grond waarin je de aarde kon horen rommelen. Wel een bijzondere plek. Heel apart dat er gewoon kokend water was terwijl de lucht temperatuur onder nul was. Later kwamen we nog bij een natuurlijk warm water bad waar je in kon zwemmen (wat veel mensen ook deden). De temperatuur van het water was heerlijk, maar wij hebben het niet aangedurfd om er in te duiken, want in je badkleding rondlopen met temperaturen onder de nul klinkt niet heel aantrekkelijk... Om half 10 gingen we weer weg en om 12uur waren we weer in ons hostel, om weer in bed te kunnen duiken ;)

We zijn trouwens sinds woensdag in San Pedro de Atacama, een woestijnstadje in de Atacamawoestijn in het noorden van Chili. De reis hierheen vanaf Santiago was echt verschrikkelijk, het eerste stuk was 24 (!) uur in een semi-cama bus, waarin we allebei heel slecht hebben geslapen en geen avondeten hadden gekregen!! En daarna moesten we nog een stukje van 2 uur, dus het heeft in totaal zo'n 26 uur geduurd.. een flinke reis dus. Maar San Pedro is een heel leuk dorpje. Het is echt heel klein, heeft geen verharde wegen, alleen maar stoffige zandwegen, 1 hoofdstraat en allemaal kleine huisjes. Het is wel heel toeristisch, met heel veel hotellen, touroperators, restaurantjes en souvenierwinkeltjes. Maar het toerisme heeft niet de charme van dit stadje weggenomen. Ondanks dat het in de woestijn ligt is het niet zo heel erg warm. Wat waarschijnlijk komt omdat het wel redelijk hoog ligt (2800 meter).

Donderdag hebben we ook nog een toer gedaan naar een zoutvlakte en altiplano meren (meren boven de 4000 meter). Dat was wel een leuke tour. Het begon niet zo heidens vroeg als de tour van vandaag gelukkig. We gingen eerst naar de zoutvlakte. Dat was wel leuk om te zien, er waren ook een paar flamingo's! Maar het was niet heel indrukwekkend, we hadden allebei Salar de Uyuni in ons hoofd (de grootste zoutvlakte van de wereld, die in Bolivia is) en dit zag er heel anders uit! Na de zoutvlakte stopten we in een dorpje waar 2 leuke kerkjes waren, het dorpje had maar 300 inwoners! En de gids vertelde dat er heel veel mensen van indiaanse afkomst daar wonen, die ook nog de oude indiaanse gewoonten, rituelen en religie uitvoeren. Er waren daar ook stukjes grond die bebouwd werden op de manier waarop de Aymara's (indianenbevolking voor de Inca's) hun land verbouwden, met balkonnen waar langs dan irrigatiekanaaltjes lopen. Vervolgens gingen we de bergen in om de meren te bekijken, die lagen dus boven de 4000 meter, boven die hoogte kan je heel erg last krijgen van hoogteziekte, kortademig, hoofdpijn, licht in je hoofd en nog meer dingen. Maar wij hadden allebei nergens last van :) We zijn natuurlijk ook sterke jonge mensen! We hadden in de auto wel wat cocabladen gegeten. Dat eten ze in Bolivia heel veel tegen hoogteziekte. Je kauwt dan gewoon op een blaadje, die een beetje bitter smaakt. De meren waren ook niet heel erg spectaculair.. We kregen nog een hele uitgebreide lekkere lunch en op de terugweg ging het busje kapot... Ja, het busje ging kapot. Maar dat was niet heel erg, we konden er nog langzaam mee rijden naar een in de buurt gelegen dorpje en daar moesten we ongeveer een half uur wachten op vervangend vervoer. Dus dat viel allemaal nog wel mee..

Dat hebben we de afgelopen dagen zo'n beetje gedaan, we hebben ook nog een beetje 'gewinkeld' hier, in de souvenierswinkeltjes, maar ze hebben helaas op heel veel plekken dezelfde dingen. We zijn lekker uit eten geweest enzo, dus we hebben ons hier wel vermaakt in de woestijn. Morgen steken we de grens weer over naar Argentinië, richting Salta en Buenos Aires!